Style przywiązania odzwierciedlają sposób, w jaki zachowujesz się w dorosłości, w domu, w pracy, w romantycznym związku i opierają się na emocjonalnej więzi, jaką nawiązałeś już jako niemowlę ze swoim głównym opiekunem – zazwyczaj z matką.
Zgodnie z teorią przywiązania brytyjskiego psychiatry J. Bowlby i amerykańskiej psycholog M. Ainsworth, więź której doświadczyłeś na etapie tej pierwszej relacji, często determinuje to, jak odnosisz się do innych i reagujesz na intymność w dorosłym życiu.
Jeżeli zatem dzięki twojemu głównemu opiekunowi czułeś się bezpieczny i zrozumiany jako niemowlę, jeśli był w stanie odpowiedzieć na twoje leki, stany, płaczę i prawidłowo zinterpretować zmieniające się potrzeby fizyczne, ale także te emocjonalne, to prawdopodobnie rozwinąłeś bezpieczne przywiązanie. W dorosłym życiu zazwyczaj przekłada się to na poczucie wartości, zaufanie oraz nadzieję, z umiejętnością zdrowego zarządzania wewnętrznymi konfliktami, odpowiedniego reagowania bez wycofywania się czy wypierania faktów i radzenia sobie ze wzlotami, ale i upadkami romantycznych związków.
Jeśli jednak doświadczyłeś mylącej, przerażającej lub niespójnej komunikacji emocjonalnej w okresie wczesnego dzieciństwa, a twój opiekun nie potrafił Cię zinterpretować, a co się z tym łączy- konsekwentnie pocieszać lub odpowiadać na twoje “wołanie o pomoc", jest bardziej prawdopodobne, że dziś jesteś osobą, u której wykształcił się poza-bezpieczny styl przywiązania. Niemowlęta z niepewnym przywiązaniem często wyrastają na dorosłych, którzy posiadają trudności z interpretacją osobistych emocji i uczuć osób trzecich, co ogranicza ich umiejętność do budowania oraz utrzymywania stabilnych relacji. Jako osoba dorosła z poza-bezpiecznym stylem przywiązania, możesz mieć trudności z nawiązywaniem kontaktów z innymi, unikać intymności lub być zbyt przywiązanym, przestraszonym, albo zlęknionym, wycofanym w związku.
Oczywiście doświadczenia, do których dochodzi między okresem wczesnego dzieciństwa, a dorosłością, mogą również wpływać na relacje i je kształtować. Mózg niemowlęcia jest jednak pod tak ogromnym wpływem więzi przywiązania, że zrozumienie swojego stylu przywiązania może dostarczyć istotnych wskazówek na temat tego, dlaczego ktoś może mieć poważne problemy w swoich dorosłych związkach.
Odpowiedz sobie na poniższe pytania:
Czy zachowujesz się w zagadkowy lub autodestrukcyjny sposób, gdy jesteś w bliskiej relacji?
Czy permanentnie popełniasz te same błędy w relacjach?
Czy odczuwasz trudności w nawiązywaniu relacji, umawiając się ciągle z "niewłaściwymi" osobami?
Bez względu na to, z jakimi problemami w związku się borykasz, ważne jest, aby wiedzieć, że twój mózg jest zdolny do zmian przez całe życie. Identyfikując swój konkretny styl przywiązania, możesz nauczyć się stawiać czoła niepewnościom, rozwijając bezpieczniejszy sposób odnoszenia się do innych i budując prawidłowe, zdrowsze i bardziej satysfakcjonujące relacje.
Może zainteresuje Cię również: https://www.newsweek.pl/psychologia/dlaczego-nie-umiem-utrzymac-zwiazku-przyjrzyj-sie-relacji-z-rodzicami/q09lpqx
Jak style przywiązania wpływają na relacje w dorosłym życiu.
Style przywiązania korelują z zachowaniem w związku, zwłaszcza gdy jest on zagrożony. Na przykład osoba o bezpiecznym stylu przywiązania może być w stanie otwarcie dzielić się swoimi emocjami, spostrzeżeniami szukając u partnera wsparcia w obliczu pojawiających się problemów w związku. Z drugiej strony, jeśli masz poza-bezpieczny styl przywiązania, możesz mieć tendencję do bycia lękliwym, “potrzebującym” ciągłych zapewnień w najbliższych relacjach, możesz zachowywać się w sposób samolubny, dopuszczać się szantażu lub manipulacji, gdy czujesz się bezbronny, albo po prostu całkowicie unikać bliskości, wycofując się lub izolując.
Zrozumienie, w jaki sposób twój styl przywiązania kształtuje i wpływa na twoje intymne relacje, może pomóc w zrozumieniu własnego zachowania. Również będzie to miało przełożenie na sposób postrzegania partnera i formę reagowania na intymność. Prawidłowe zidentyfikowanie tych wzorców może pomóc ci wyjaśnić, czego potrzebujesz w związku i jaki jest najlepszy sposób na przezwyciężenie trudności oraz partnerskich zakrętów.
Podczas gdy style przywiązania są w dużej mierze kształtowane przez więź między niemowlęciem, a głównym opiekunem, szczególnie w pierwszych 12 miesiącach życia małego człowieka, ważne jest, aby pamiętać, że siła przywiązania nie opiera się wyłącznie na poziomie miłości rodzicielskiej lub jakości opieki, jaką otrzymuje niemowlę. Przywiązanie opiera się także, a może przede wszystkim na niewerbalnej komunikacji emocjonalnej rozwijanej między opiekunem a niemowlęciem.
Niemowlę komunikuje swoje uczucia, wysyłając niewerbalne sygnały, takie jak płacz, gaworzenie, płacz, a później wskazywanie i uśmiechanie się, szerokie otwieranie oczu. W zamian opiekun odczytuje i interpretuje te sygnały, reagując w celu zaspokojenia potrzeb dziecka dotyczących jedzenie, komfortu lub miłości. Gdy ta niewerbalna komunikacja jest skuteczna, rozwija się bezpieczne przywiązanie. Pamiętajmy w tym miejscu o Maslowie i jego piramidzie potrzeb. (Od dolu ku górze: potrzeby fizjologiczne, potrzeba bezpieczeństwa, potrzeba przynależności, potrzeba uznania, potrzeba samorealizacji).
Na sukces przywiązania nie mają wpływu czynniki społeczno-ekonomiczne, takie jak zamożność, wykształcenie, pochodzenie etniczne czy kultura. Poza-bezpieczny styl przywiązania w dorosłym życiu nie jest również powodem do obwiniania rodzica za wszystkie problemy w związku. Twoja osobowość i doświadczenia z dzieciństwa, okresu dojrzewania i dorosłego życia mogą również odgrywać rolę w kształtowaniu Twojego stylu przywiązania, ale dorosły, który we wczesnym dzieciństwie był porzucony, niezaopiekowany, niedoceniony, może prezentować zaburzenia emocjonalne i posiadać tendencje do zachowań wspomnianych w pierwszej części artykułu.
Chcesz dowiedzieć się więcej?: https://zwierciadlo.pl/psychologia/438010,1,style-przywiazania-dlaczego-w-zwiazkach-powielamy-te-same-schematy.read
Pamiętaj, istnieją 4 różne style przywiązania
Bezpieczny styl przywiązania
Lękowy (lub ambiwalentny) styl przywiązania
Unikająco-dyssocjalny styl przywiązania
Zdezorganizowany styl przywiązania
1. Bezpieczny styl przywiązania
Empatyczni i zdolni do wyznaczania odpowiednich granic ludzie o bezpiecznym stylu przywiązania mają tendencję do odczuwania bezpieczeństwa, stabilności i większej satysfakcji w bliskich związkach. Chociaż nie boją się być sami, zwykle rozwijają się w bliskich, stabilnych relacjach.
2. Lękowy styl przywiązania
Osoby z lękowym (lub ambiwalentnym) stylem przywiązania (określanym również jako "lękowa ", "ambiwalentno-lękowy" lub po prostu "lękowo-ambiwalentny") mają tendencję do odczuwania ciągłej potrzeby zapewniania. Jak sugerują badania, osoby z tym stylem przywiązania są często niespokojne i niepewne, pozbawione poczucia własnej wartości, niestabilne. Pragną emocjonalnej bliskości, ale martwią się, że ich partnerzy mogą ich nieoczekiwanie porzucić. Tego typu myślenie, to struktura błędnego kola, w którym osoba meczy się i przezywa ciągłe napięcie oraz lęk.
3. Unikająco-dyssocjalny styl przywiązania
Dorośli z unikająco-dyssocjalnym stylem przywiązania są przeciwieństwem tych, którzy są ambiwalentni lub zaabsorbowani lękiem. Zamiast pragnąć bliskości, tak bardzo się jej obawiają, że starają się unikać emocjonalnego związku z innymi. Wolą nie polegać na innych, lub by inni polegali na nich. Osoby takie będą się zatem wycofywały społecznie, a wręcz izolowały.
4. Zdezorganizowany/zdezorientowany styl przywiązania
Zdezorganizowany/zdezorientowany styl przywiązania, określany również jako lękowo-unikający styl przywiązania, wynika z intensywnego strachu, często w wyniku traumy z dzieciństwa, zaniedbania lub nadużycia (przemoc emocjonalna, fizyczna, seksualna). Dorośli z tym stylem poza-bezpiecznego przywiązania mają tendencję do odczuwania, że nie zasługują na miłość lub bliskość w związku.
Przyczyny rozwinięcia się poza-bezpiecznego stylu przywiązania
Istnieje wiele powodów, dla których nawet kochający, sumienny rodzic może nie być w stanie stworzyć bezpiecznej więzi z niemowlęciem. Przyczyny niepewnego przywiązania mogą obejmować:
Posiadanie młodego lub niedoświadczonego opiekuna, któremu brakuje niezbędnych umiejętności rodzicielskich. Innymi słowy- brak dojrzałości emocjonalnej.
Twój opiekun doświadczył depresji spowodowanej na przykład izolacją, brakiem wsparcia społecznego lub problemami hormonalnymi, co zmusiło go do wycofania się z roli opiekuna.
Uzależnienie głównego opiekuna od alkoholu lub innych środków odurzających zmniejszyło jego zdolność do dokładnego interpretowania lub reagowania na potrzeby fizyczne lub emocjonalne.
Traumatyczne doświadczenia, takie jak poważna choroba lub wypadek, które przerwały proces przywiązania.
Fizyczne zaniedbanie, takie jak złe odżywianie, niewystarczająca ilość ruchu lub zaniedbanie kwestii medycznych.
Emocjonalne zaniedbanie lub nadużycie. Na przykład opiekun nie poświęcał ci zbyt wiele uwagi jako dziecku, nie starał się zrozumieć twoich uczuć lub stosował przemoc werbalną.
Przemoc fizyczna lub seksualna, zarówno obrażenia fizyczne, jak i naruszenie.
Rozstanie z głównym opiekunem z powodu choroby, śmierci, rozwodu lub adopcji.
Niekonsekwencja głównego opiekuna. Na przykład doświadczyłeś kolejnych niań lub personelu w ośrodkach opieki dziennej.
Częste przeprowadzki lub zmiany miejsca zamieszkania. Na przykład, stale zmieniałeś otoczenie z powodu spędzania wczesnych lat w sierocińcach lub przenoszenia się między rodzinami zastępczymi.
Wskazówki dla osób o niepewnym stylu przywiązania:
Wskazówka 1: Może warto zwrócić uwagę na umiejętności komunikacji niewerbalnej?
Jedną z najważniejszych lekcji wyciągniętych z teorii przywiązania jest to, że relacje między dorosłymi, podobnie jak pierwsza relacja z głównym opiekunem, zależą od niewerbalnych form komunikacji.
Nawet jeśli nie jesteś tego świadomy, kiedy wchodzisz w interakcje z innymi, nieustannie dajesz i odbierasz bezsłowne sygnały poprzez wykonywane gesty, swoją postawę, ilość nawiązywanego kontaktu wzrokowego i tym podobne. Te niewerbalne wskazówki wysyłają silne wiadomości o tym, co naprawdę czujesz.
Aby poprawić swoje umiejętności komunikacji niewerbalnej:
Bądź w pełni obecny w danej chwili. Jeśli planujesz, co powiesz dalej lub sprawdzasz telefon, prawie na pewno przegapisz sygnały niewerbalne.
Umiejętność radzenia sobie ze stresem. Kiedy jesteś przytłoczony stresem, bardziej prawdopodobne jest, że źle odczytasz innych ludzi, wyślesz niewłaściwe sygnały niewerbalne lub wpadniesz w destrukcyjne, odruchowe wzorce zachowań.
Rozwijaj swoją świadomość emocjonalną. Aby odczytywać i wysyłać dokładne sygnały niewerbalne, musisz być świadomy swoich emocji i tego, jak wpływają one na ciebie i osobę, z którą się komunikujesz.
Popraw sposób odczytywania mowy ciała. Czy dana osoba mówi jedno, ale jej język ciała mówi coś innego? Czy kontakt fizyczny jest odpowiedni, czy też sprawia, że czujesz się niekomfortowo? Czy ramiona są napięte i uniesione, czy rozluźnione?
Wskazówka 2: Pracuj nad Twoją inteligencją emocjonalną
Inteligencja emocjonalna (inaczej zwana ilorazem emocjonalnym lub EQ) to zdolność do rozumienia, wykorzystywania i zarządzania własnymi emocjami w pozytywny sposób, aby wczuć się w partnera, komunikować się bardziej efektywnie i radzić sobie z konfliktami w zdrowszy sposób.
Budowanie inteligencji emocjonalnej nie tylko pomaga poprawić umiejętność czytania i korzystania z komunikacji niewerbalnej, ale także może pomóc wzmocnić romantyczny związek. Rozumiejąc swoje emocje i jak je kontrolować, będziesz w stanie lepiej wyrażać swoje potrzeby i uczucia swojemu partnerowi, a także rozumieć, jak naprawdę czuje się twój partner.
Kluczowe umiejętności budowania swojego EQ i lepszego łączenia się z innymi to:
Samokontrola. Czy potrafisz zarządzać impulsywnymi uczuciami i pozostać emocjonalnie obecnym, czy też usłyszenie czegoś, co ci się nie podoba, zastępuje wszystkie twoje myśli i samokontrolę?
Samoświadomość. Czy jesteś w stanie połączyć się ze swoimi emocjami i zrozumieć, w jaki sposób wpływają one na twoje myśli i działania?
Świadomość społeczna. Czy jesteś empatyczny i czujesz się komfortowo społecznie, potrafiąc rozpoznać wspólne doświadczenia emocjonalne?
Zarządzanie relacjami. Czy potrafisz rozwiązywać konflikty w zdrowy, konstruktywny sposób, który wzmacnia więź między wami?
Wskazówka 3: Rozwijaj relacje z ludźmi, którzy są bezpiecznie przywiązani.
Bycie w związku z inną osobą, która również ma poza-bezpieczny styl przywiązania, może sprawić, że związek będzie w najlepszym przypadku niezsynchronizowany, a w najgorszym - trudny, zagmatwany, a nawet bolesny. Chociaż możesz pracować nad swoimi niepewnościami razem jako para, jeśli jesteś singlem, pomocne może być znalezienie partnera o bezpiecznym stylu przywiązania, który pomoże ci odejść od negatywnych wzorców myślenia i zachowania. Silna, wspierająca relacja z kimś, kto sprawia, że czujesz się kochany, może odegrać ważną rolę w budowaniu poczucia bezpieczeństwa. Szacunki są różne, ale badania sugerują, że 50 do 60 % ludzi ma bezpieczny styl przywiązania, więc istnieje spora szansa na znalezienie romantycznego partnera, który pomoże ci przezwyciężyć niepewność. Podobnie, rozwijanie silnych przyjaźni z takimi osobami może również pomóc w rozpoznaniu i przyjęciu nowych wzorców zachowań.
Wskazówka 4: Rozwiąż traumatyczne przeżycia z dzieciństwa-zamknij rozdziały z przeszłości
Jak wspomniano powyżej, doświadczenie traumy jako niemowlę lub małe dziecko może przerwać proces przywiązania i tworzenia więzi. Trauma z dzieciństwa może wynikać z czegokolwiek, co wpływa na poczucie bezpieczeństwa, takiego jak niebezpieczne lub niestabilne środowisko domowe, separacja od głównego opiekuna, poważna choroba, zaniedbanie lub znęcanie się. Kiedy trauma z dzieciństwa nie zostanie rozwiązana, poczucie niepewności, strachu i bezradności może trwać również w dorosłości.
Pamiętaj, nawet jeśli trauma miała miejsce wiele lat temu, istnieją kroki, które można podjąć, aby przezwyciężyć ból, odzyskać równowagę emocjonalną i nauczyć się ponownie ufać i nawiązywać relacje.
Źródła:
Ainsworth, M. D. S., Blehar, M. C., Waters, E., & Wall, S. (1978). Patterns of attachment: A psychological study of the strange situation. Lawrence Erlbaum.
Baldwin, M.W., & Fehr, B. (1995). On the instability of attachment style ratings. Personal Relationships, 2, 247-261.
Bartholomew, K., & Horowitz, L.M. (1991). Attachment Styles Among Young Adults: A Test of a Four-Category Model. Journal of Personality and Social Psychology, 61 (2), 226–244.
Bowlby, J. (1969). Attachment and Loss: Volume I. Attachment. London: Hogarth Press.
Brennan, K. A., Clark, C. L., & Shaver, P. R. (1998). Self-report measurement of adult attachment: An integrative overview. In J. A. Simpson & W. S. Rholes (Eds.), Attachment theory and close relationships (p. 46–76). The Guilford Press.
Brennan, K. A., & Shaver, P. R. (1995). Dimensions of adult attachment, affect regulation, and romantic relationship functioning. Personality and Social Psychology Bulletin, 21 (3), 267–283.
Cassidy, J., & Shaver, P. R. (Eds.). (1999). Handbook of attachment: Theory, research, and clinical applications. Rough Guides.
Caron, A., Lafontaine, M., Bureau, J., Levesque, C., and Johnson, S.M. (2012). Comparisons of Close Relationships: An Evaluation of Relationship Quality and Patterns of Attachment to Parents, Friends, and Romantic Partners in Young Adults. Canadian Journal of Behavioural Science, 44 (4), 245-256.
Baumeister, R. F., & Leary, M. R. (1995). The need to belong: Desire for interpersonal attachments as a fundamental human motivation. Psychological Bulletin, 117(3), 497-529.
Mikulincer, M., Shaver, P.R. (2007). Attachment in Adulthood: Structure, Dynamics, and Change. Guilford Press.
Comments