Dziwny to świat...

Dziwny to świat,

gdzie głównie tęskni się za tym,

czego nie ma, kim się nie będzie…

myśląc wyobrażeniowo, że szczęście jest tam, gdzie można wszystko.

Dziwny, czy może zwyczajnie niedojrzały…

Dzieci chcą brzmieć jak dorośli.

Niejeden dorosły, chce żeby czas się zatrzymał i głos brzmiał zawsze młodo.

Głosy liryczne chcę brzmieć dramatycznie.

Dramatyczne udają, że mogą też być liryczne.

Kobiety chcą brzmieć jak mężczyźni.

Mężczyźni jak kobiety.

Wokalistka X chce zabrzmieć jak wokalistka Y ,

a może też i odwrotnie.

A gdyby tak uznać „to co jest”.

Bez dziecinnej pogoni za tym,

co stać się nie może.

Pracę nad sobą uznać

jako proces pozbywania się złudzeń,

na korzyść odkrywania swoich zasobów.

I być sobą.